czwartek ciąg dalszy
życiorys szczura z zawiścią patrzy na braci przecież wszyscy jesteśmy tacy sami. każdy każdemu wadzi ogon pod łapę nos w nie swoje kartki wsadzi raz po raz. obrzydliwe futro mokre od deszczu umorusane błotem z pracy z wczoraj kolejna nocna zmiana brak czasu na prysznic posiłek czy miłość. z zawiścią patrzy w lustro. znowu umieram sam kolejny wieczór w pokojach czuję dotyk, łapy pachnące tanimi mdłymi perfumami. nie utuli mnie do snu. szczurza twarz pod makijażem umyka nim zdążę włączyć radio nucę więc znów szare miraże jak w moim życiu tylko dlatego, że jestem nikim. jak każdy ze szczurów na tym świecie mogę pogadać z drugim człowiekiem.